16 informacji o gotowości szkolnych i po bólu

Wiem, że tak się robić nie powinno... nie powinnam na tyle zostawiać mojego bloga bez opieki... ale... ale... ostatnie dwa tygodnie były okropne pod względem wypełniania papierów... Musiałam wypełnic, a raczej napisać 16 informacji o gotowosci szkolnej dziecka mimo tego, że 90% mojej grupy idzie razem ze mną do "zerówki", a nie do pierwszej klasy, jak to p. Hall sobie wymyśliła. Wiem, paradoks- po co pisać informację o gotowości szkolnej dziecku, które jeszcze nie idzie do szkoły  (jak to mówi klasyk - Helołłł). Jako stosunkowo młody nauczyciel, było to dla mnie nie lada wyzwanie, ale w końcu (już prawie) się udało. W każdym razie do sprawy podeszłam bardzo rzetelnie, bo uznałam, że taka informacja może być dobrym drogowskazem dla rodzica w rozwijaniu poszczególnych umiejętności. 
Natomiast z takich przyziemnych spraw, nareszcie mój osobisty mąż i ja spędziliśmy w miarę wspólnie ubiegły weekend (pomijając sobotę, którą całą spędził na szkoleniu we Władysławowie). Poszliśmy sobie do kina, na "American Pie: Zjazd absolwentów" ( ja proponowałam "Igrzyska śmierci", ale ostatecznie mąż skutecznie mnie odwiódł od przeżycia czegoś wstrząsajacego i smutnego - nie wiem tylko, czy słusznie).

Suma sumarum, American Pie obejrzałam - ogólnie rzecz biorąc dowcipy dotyczące łóżka, pościeli, rozrodczych części ciała jakoś mnie nie chwyta za serce. Jednak tym razem jakoś się dobrze bawiłam ( może to obecność męża, może jego nieokrzesany śmiech, a może miałam potrzebę  poczucie pewnej lekkości, którą wnosi to "dzieło"). Poza tym, oglądałam ten film z pewnym sentymentem - w końcu poprzednie części zostały stworzone, kiedy ja zaczynałam być nastolatką... i wtedy wulgarność tego filmu najzwyczajniej w świecie mnie zawstydzała. Ale cóż... było fajnie. I mam nadzieję, że teraz będę regularniej tu zaglądać. 
A już na weekend planuję rozwijanie zdolności kulinarnych - weekend pod tytułem... Sajgonki:)

Co za dużo, to nie zdrowo

Tytuł posta odnosi się do tego lenistwa trwającego od pierwszego dnia świąt. Ileż można?!
Na szczęście jutro wracam do pracy, do moich dzieciaczków. Właśnie - ważna sprawa. Do końca kwietnia rodzice dzieci 5-letnich i 6-letnich muszą otrzymać od nauczyciela prowadzącego "Informację o gotowości dziecka do podjęcia nauki w szkole podstawowej". W związku czym moje kolejne 2 tygodnie będą pracowite, ale chyba zdążyłam naładować akumulatory. W takim dokumencie każde dziecko jest opisane od deski do deski w 4 różnych aspektach z uwzględnieniem mocnych i słabych stron(emocjonalno- społecznym, umiejętności matematyczne oraz gotowość do nauki czytania i pisana, sprawności motorycznej i koordynacji wzrokowo-ruchowej, a także samodzielność dziecka). Myślę, że jako rodzic chciałabym otrzymać takie informacje, bo wiedziałabym konkretnie nad czym mam pracować... ale... z drugiej strony jest to trochę głupiego robota w moim przypadku, ponieważ będę płodzić te arkusze jedno za drugim, a i tak 90% mojej grupy 5-latków idzie razem ze mną do "zerówki", więc rodzice dostaną informacje, które staram się im bieżąco przekazywać, tyle że "na papierze". W każdym razie będzie to kolejne nowe doświadczenie w pracy, a takowe sobie póki co, cenię.
A jakie zdanie na temat takiej informacji macie wy, rodzice? Czy chcielibyście taką informację otrzymać, czy raczej jest ona według Was zbędna ( bo np. znacie swoje dzieci najlepiej na świecie)?

Drugą sprawą,  o wiele mniej ważną, jest chęć pochwalenia się nową osobistą torebką, którą sobie sama wybrałam w Deichmannie, ale oficjalnie dostałam od Zająca Męża:) 

Najbardziej spodobał mi się kolor owej torebki, którego mimo szczerych chęci nie mogłam uchwycić moim aparatem... uwierzcie mi na słowo - kolor pastelowy koralowy.

Święta, święta i po świętach

Udało się! 

Wielkanoc 2012r.

Przetrwałam świąteczne obżarstwo i nicnierobienie:) Było fajnie, ale dobrze, że już wracamy do normalności.
Dzisiaj przyjechał mój brat z rodzinką, więc było znowu rodzinnie, miło i rzecz jasna - mokro.
Mój tata, w przeciwieństwie do brata, męża i bratanka okazał się być prawdziwym dżentelmenem i subtelnie spryskał moje nóżki perfumami mojej mamy:P:P:P
Kościół, obiad, ciasto z kawą, kolacja - taki był przebieg dnia. Jednak wszystkim udzielał się dzisiaj nastrój "jutro wracam do pracy", więc było mało świętowania w świętowaniu - cóż, taki los dwudniowych świąt... i jeszcze to absolutne objedzenie.
Mąż osobisty D. ma dzisiaj nockę w pracy, więc już o 17.00 przyszło mi się pożegnać... I co więcej, zobaczymy się dopiero .... w piątek. Dlaczego? Gdyż, ponieważ, i aczkolwiek nadal pracuje w swoim rodzinnym mieście oddalonym od naszego kąta na ziemi o jakieś 100 km. I jeśli tę odległość połączyć z jego zmianowym trybem pracy, po prostu nie opłaca mu się wracać do mnie ( wiem, to straszne). Jest to dla mnie dołujący temat, bo nie tak się umawialiśmy przed ślubem (ale problem ze zmianą miejsca pracy jest większy niż przewidywaliśmy przed ślubem). Jednak pewnie poruszę ten problem w jakimś poświątecznym wątku. Nom, i już mi się smutno zrobiło.. to nic, damy radę.
Do pracy wracam dopiero w środę ( dyrekcja wysłała mnie na jednodniowy urlop, bo będzie mało dzieci), z czego rzecz jasna się bardzo cieszę,  bo każdy dzień wolny po świętach pozwala mi odpocząć:):):) Dziwne - odpoczywać po świętach, też tak macie?


I jeszcze jedna sprawa - kartki świąteczne?

Wybór kartek świątecznych z Wielkanocy 2012.

 Uwielbiam je dostawać, ale w te święta (rzecz to smutna) nie wysłałam ani jednej, bo zapomniałam. W zasadzie to jest tak, że wśród moich znajomych wysyłanie kartek to rzecz bardzo rzadka. Częściej otrzymują je moi rodzice od ciotek, wujków i ... różnych firm. Lecz coraz mniej, i mniej... I obawiam się, że ta tradycja po prostu ginie, czemu się nie dziwię. Wysłanie kartek mailowych czy też smsów okazuje się mieć o wiele więcej "plusów dodatnich niż ujemnych". A czy wy, hipoteczni "czytacze" mojego bloga wysyłacie kartki? Lubicie je dostawać? Bojkotujecie w jakiś sposób smsy wielkanocne?

Pierwszy dzień Świąt Wielkanocnych

Pierwszy dzień pierwszych Świąt Wielkanocnych spędzonych ( między innymi) z moim mężem - już prawie za nami.
Dzień rozpoczął się szybko, bo już o godzinie 5.05 czasu absolutnie polskiego:P Rodzinnie wyruszyliśmy do kościoła na Rezurekcję - wyjątkowo cenię sobie atmosferę i obrzędy Triduum Paschalnego w Kościele Katolickim ( z tymże ludzie chyba nie umieją się cieszyć radością Zmartwychwstania, ale o tym może kiedy indziej). W każdym razie w przeciwieństwie do Bożego Narodzenia śniegu w dniu dzisiejszym nie zabrakło
Już około 9.00 wraz z mamą, tatą, siostrą i osobistym mężem zasiedliśmy do wspólnego śniadania, które dzięki pracy zespołowej, ale przede wszystkim dzięki zdolnościom kulinarnym mojego taty, było pyszne, pyszne i jeszcze raz smakowite..
I ten błogi relaks.... słodkie nic nierobienie... brakowało nam tego, oj brakowało...
Po cieście, kolacji, przyszedł czas na... Listy do M. - a jakże -  w sam raz na Wielkanoc (:):):)) . To jest chyba pierwszy film polski, który mogę obejrzeć więcej niż 1 raz... atmosfera, dialogi i nawet aktorzy z filmu - wszystko ze sobą współgra. Zresztą nie jestem krytykiem filmowym, więc spokojnie mogę napisać, że po prostu uwielbiam ten film.
A po filmie dalszy ciąg słodkiego nicnierobienia...aż doszłam do momentu, w którym założyłam tego bloga.
Tymczasem kończę - mam nadzieję, że do jutra:)

3..2..1..

Zaczynam..

Dlaczego?
Piszę, żeby wprowadzić w moje życie choć odrobinę refleksji.
Dopiero zaczynam się uzewnętrzniać, więc zupełnie nie mam wyobrażenia, jeśli chodzi o formę i treści tego bloga. Moim  "roboczym pomysłem" na bloga jest połączenie roli żony z prawie rocznym stażem i nauczycielki pracującej w przedszkolu...Hmmm.., uda się?
Muszę wyznaczyć jakieś priorytety w mojej działalności blogowej ( choć nie wiem, czy dam radę się ich mocno trzymać", tak więc:
* moje porządkowanie życia małżeńskiego
* raczkowanie w prowadzeniu domu ( uczę się uczę, ale daleka droga do osiągnięcia perfekcji)
* specyfika zawodu nauczyciela przedszkola - przekornie w stosunku do opinii o tym, jak błaha jest to profesja... będę starała się opisać przykłady z życia mojego przedszkola, z mojej grupy, które ukażą atrakcyjność, ale i trudności związane z byciem "przedszkolanką" ( w cudzysłowie, bo nie lubię tego określenia i koniec).